მერლო

ჩემი სული განათებულია უძილო სიხარულით, ისევე როგორც ამ შესანიშნავი საგაზაფხულო დილაები, რომელსაც მთელი გულით ვტკბები. მე აქ სრულიად მარტო ვარ და ნეტავ მიწას, თითქოს ჩემნაირი ადამიანებისთვის არის შექმნილი. მე ბედნიერი ვარ, ჩემო მეგობარო, იმდენად დამშვიდებული ვიყავი მშვიდობის გრძნობით, რომ ჩემი ხელოვნებაც ამას განიცდის. ვერც ერთ სტროფს ვერ გავაკეთებდი, მაგრამ არასდროს ვყოფილვარ ისეთი მშვენიერი მხატვარი, როგორც ამ წუთებში.

როდესაც ჩემი ტკბილი ხეობიდან დნება ორთქლი და ნახევარდღიანი მზე დგას ბნელი ტყის უღიმღამო ფსკერზე და მხოლოდ იშვიათი სხივი მიედინება მის წმიდათა სიწმინდეებში, მე კი მაღალ ნაკადში ვდგები მაღალ ბალახში და მიწვდება მიწას, მე ვხედავ ათასობით ყველა სახის პირს და ვგრძნობ მახლობელს. ჩემი გულის პატარა სამყარო, რომელიც აფრთხილებს ღეროებს შორის, მე ვაკვირდები ამ მრავალრიცხოვანი ჭიები და ჭიები და ვგრძნობ ყოვლისშემძლე სიახლოვეს, ვინც შექმნა საკუთარი გამოსახულებით, ყოვლისმომცველი ადამიანის სუნთქვით, რომელიც განსჯის, რომ მარადიული ნეტარებით გამოირჩეოდა. op ჩემი fogs და ყველა ჩემს გარშემო და ცის ზემოთ ჩემთვის ამოტვიფრული, ჩემი აზრით, თითქოს იმიჯი საყვარელ – მაშინ, ჩემო ძვირფასო მეგობარო, მე ხშირად იტანჯებიან მიერ ფიქრობდა: “Ah!

როგორ გამოვხატო, როგორ ვსუნთქავ ნახატს, რომელიც ასე სავსეა, ასე შფოთვით ცხოვრობს ჩემში, აიღებ ჩემს სულს ანარეკლს, ისევე, როგორც ჩემი სული არის მარადიული ღმერთის ანარეკლი! “ჩემო მეგობარო … მაგრამ არა! მე არ შემიძლია ამის გაკეთება; მე ვარ ამ მოვლენების სიდიადე.