თეთრი ღვინო

როდესაც ჩემი ტკბილი ველიდან ორთქლი ამოდის და ნახევარდღიანი მზე დგას ბნელი ტყის უღიმღამო ფსკერზე და მხოლოდ იშვიათი სხივი გადადის მის წმიდათა სიწმინდეებში, მე მაღალ ნაკადში ვწვები მაღალ ბალახზე და, მიწას ვუჭერ მიწას, ვხედავ ათასობით ყველა სახის პირს და ვგრძნობ როგორ მახსოვს. ჩემი გული არის პატარა, პატარა სამყარო, რომელიც ღრიალებს ნაკერებს შორის, მე ვაკვირდები ამ მრავალრიცხოვან, გაუგებარ სახეობებს ჭიებს და შუაგულებს და ვგრძნობ ყოვლისშემძლე სიახლოვეს, ვინც შექმნა საკუთარი ხატებით, ყოვლისმომცველი სულისკვეთებით, რომელიც განსჯის, რომ მარადიულ ნეტარებაში ვარდება, როდესაც ჩემი მზერა ნისლისკენ მიტრიალებს და ჩემს გარშემო და ცას ჩემს ზემოთ არის აღბეჭდილი ჩემს სულში, ისევე როგორც საყვარელი ადამიანის გამოსახულება – მაშინ, ძვირფასო მეგობარო, მე ხშირად ვიტანჯები ფიქრით: “აჰ!

როგორ გამოვხატო, როგორ ვსუნთქავ იმ ნახატს, რომელიც ასე სრულად ცხოვრობს, ასე ჩხუბობს ჩემში, რომ აიღო ჩემი სულის ანარეკლი, რადგან ჩემი სული არის მარადიული ღმერთის ანარეკლი! “ჩემო მეგობარო … მაგრამ არა! მე არ შემიძლია ამის გაკეთება. ამ მოვლენების სიდიადით ვარ აღფრთოვანებული.

ჩემი სული განათებულია უსწორმასწორო სიხარულით, ისევე როგორც ამ შესანიშნავი საგაზაფხულო დილაები, რომელსაც მთელი გულით ვტკბები. მე მარტო ვარ და ნეტარი ვარ ამ მიწაზე, თითქოს ჩემნაირი ადამიანებისთვის არის შექმნილი. მე ბედნიერი ვარ, ჩემო მეგობარო, ისე დამშვიდდა მშვიდობის გრძნობა, რომ ჩემი ხელოვნებაც ამას განიცდის.